Zoals via Twitter beloofd: een verslag van mijn recente loopactiviteiten. Vandaag de halve marathon van Utrecht gedaan. Tjee, dat is er een in de categorie ‘low’ (alhoewel.. heb toch veel lol onderweg gehad). Vorige week heb ik 10km gelopen in Hilversum en dat is duidelijk een gevalletje ‘high’. Zie loopstatistieken. Ja, je ziet het goed. Ee
n gemiddelde van 11,1km per uur. Dat is voor mij heel hard (is vandaag nog wel weer gebleken..).
Maar goed. Laat ik het hebben over vandaag: de halve marathon van Utrecht. Dit wordt een stuk in 6 episoden.
Episode 1
Vanmorgen op tijd opgestaan. Boterhammetjes met appelstroop gegeten, daarna (in periode 10.00 uur – 13.00 uur) meerdere mueslibollen, mueslirepen, hardloopdrankjes, thee, water naar binnen gewerkt (kan niet zeggen dat ik hier nu allemaal trek in had) en om 14.00 aan de start verschenen bij de Jaarbeurs. Samen met mijn (nieuwe) hardloopvrienden van Altis. Sinds eind november ben ik lid en heb ik meegedaan aan de opbouw (LSD, voor de kenners) naar deze halve marathon van Utrecht. Goed voorbereid dus zou je denken. Twee dingen waren trouwens anders dan tijdens ons looptrainingen: het tijdstip en het weer (!!). Nagenoeg iedere zondagochtend lopen we nog in de vrieskou (heerlijk!) en maken we onze kilometers. Ook geen gestress vooraf. Gewoon hup uit je bed, boterhammetje en kopje thee naar binnen en rennen maar.
Episode 2
Vandaag toch wel zenuwen. Zeker over het weer. Iedereen sprak erover. Om 14.00 uur klonk het startschot, zo’n 5 minuten later ging ik zelf dan over de startlijn. Er deden echt bizar veel mensen mee, zeker gezien deze omstandigheden. Ik had verwacht dat er meer afhakers (zoals mijn zwager en egaa) zouden zijn. Vol goede moed van start. Al snel vielen me een aantal zaken op: wat een saaie route en WAAR IS DE MUZIEK!? Vorig jaar heb ik de halve marathon van Eindhoven gelopen en daar was vanaf het begin tot het eind muziek en entertainment aan de zijlijn van het parcours. Super gezellig. Ipod was helemaal niet nodig. Hier niets van dat alles (zou het toch waar zijn dat Brabanders veel gezelliger zijn..?).
Episode 3
Na 3 km doemde een flinke brug op. Pfff.. niet fijn voor benen en hartslag. Maar goed. Eerste 10 kilometers gingen eigenlijk best goed. Heel vlak gelopen op zo’n 10km per uur (waarschijnlijk iets te hard..). Inmiddels had ik de meegenomen Ipod (voor de zekerheid.. als het saai zou worden.. ja dus..) aangezet en liet ik me door alle tuinslangen besproeien (dank daar nog voor!). Maar ineens bevlogen keihard een aantal gedachten me: waar ben ik mee bezig, waar loop ik eigenlijk, waarom is deze route zo vreselijk saai, waarom moet ik zometeen weer een brug op? En die brug was er een in de categorie ‘a bridge too far’. In een onbewaakt moment betrapte ik mezelf erop dat ik aan het wandelen was. He, dat was niet de bedoeling!? Mijn geest had geen controle meer over mijn lichaam. Wat nu? De brug opgewandeld en aangehaakt bij mijn loopvrienden. Al was dat maar van korte duur. Als snel ging ik weer wandelen en ging ik het rationaliseren: als ik nu even loop, kom ik straks fris bij de finish (jaja, Ester). Of: als ik gewoon lekker stevig doorwandel, dan haal ik ook wel een goede eindtijd.. en verbrand ik tevens nog wat vetrolletjes. Not dus!
Episode 4
Even goed uitgerust bij een looppost (voor zover je kunt spreken van uitrusten), gebeld naar familie om te weten waar ze staan (ik overwoog daar dan serieus uit te stappen, zodat ik gelijk met familie mee naar huis kon) (oja, dank nog vriendelijke meneer voor het lenen van je telefoon. Iphone natuurlijk.). Op zo’n 14 km stond de hele familie. Ik dus stoppen en aangegeven dat ik niet meer verder zou gaan. Jahaa.. dan ken je mijn familie nog niet. Geen haar op het hoofd van alle 10 (!) dat ik zou opgeven. Echt niet, ik zag er nog te fris uit vonden ze. Okee, goed. Maar dan wil ik wel dat ze een stukje met me meelopen. Daar zijn ze dan ook niet flauw over en daar gingen ze. Zie foto. Echt supertof!! 
Zwager voorop, oudste zoon naast me, nichtje daarnaast, jongste zoon daar weer naast, neefje ook mee en tot slot mijn zwangere (!) zus. De fotograaf op de foto is de man van mijn moeder. Dat is pas ondersteuning!! De kilometers die volgden heb ik af en aan gerend/gewandeld.
Episode 5
Op zo’n 19 km doemden mijn zus en broer ineens op de fiets op. Oei, gelijk rennen dus want ik mocht niet stoppen.. Zij hebben 3 km naast me gefietst en allemaal maar leuke/lieve (maar ook lollige dingen zoals mijn carnavals-lievelingslied “we hebben een clubje opgericht voor mensen met een lelijk gezicht”..) dingen naar me geroepen. Hierdoor gingen anderen langs de lijn ook vanalles naar me roepen en moest ik toch echt mijn missie gaan volbrengen. En gelukkig… na bijna 2,5 uur bikkelen (echt te erg voor woorden..) bereikte ik de finish. Broer en zus tevree (die hebben hun eigen missie – ik dus – volbracht) en aan de finish stonden ook een aantal hardloopvrienden van Altis. Echt super dat ze op me gewacht hebben!
Episode 6
Dus even resumee: het was een saaie, rustige (nauwelijk muziek), warme (!!), onbekende tocht met de menselijke factor als enorm hoogtepunt! Dank familie, hardloopvrienden, twittervrienden, smsvrienden, medelopers (ik heb zeker in de laatste kilometers veel nieuwe vrienden gemaakt > afhaakvrienden) en mezelf voor deze fantastische ervaring. Jullie begrijpen dat dit niet mijn laatste halve marathon is (een normaal mens zou dit nooit meer doen, maar gelukkig ben ik niet normaal). Wel nu eerst goed herstellen (achillepees is nu ook niet op zijn best..) en lekker uitrusten. De Marikenloop is mijn volgende uitdaging. Gelukkig is die pas half mei en ‘maar’ 10km (ahum). Komt allen aanmoedigen. Ik heb het nu echt meegemaakt: het werkt! Dank allemaal!
Ester van Heuven's Blog 