Als je iets wil, dan kun je het. Dat is een veelgehoorde uitspraak en geven we de trainees van Jelmer ook mee tijdens hun traineeship. Tuurlijk.. je moet er wat voor doen (trainen, diploma halen, doorzetten, vallen en opstaan), maar de sky is de limit. Alles is mogelijk. Behalve vliegen, zegt mijn zoontje van 6 dan. Maar ach, ook dat kan. Met de juiste hulpmiddelen. Toch bekruipt me al een tijdje een onrustig gevoel bij dit statement. Als directeur van Jelmer wil ik heel graag dat onze trainees zich maximaal kunnen ontwikkelen. Dit doen we door goede werkplekken te creĆ«ren waar onze young professionals hetgeen ze leren, middels een uitgebreid ontwikkelprogramma, tijdens hun driejarig traineeship direct in de praktijk kunnen toepassen (learning by doing). Ontwikkelen is investeren. Korte termijn versus lange termijn. En hier zit nu de crux. Bedrijven willen wel een werkplek aanbieden, maar kunnen het veelal nu niet. Niet op korte termijn. De deuren zitten dicht, de portemonnee is leeg. Gelukkig willen we heeeel graag en lukt het ons daardoor vaak wel, maar ik moet realistisch blijven.. ook regelmatig niet. En dat maakt dat trainees niet altijd kunnen wat ze willen. Nu hoor ik je denken. That’s life, get used
to it. Maar ik vind het jammer dat we juist onze young potentials al moeten inkaderen en te vaak keuzes vanuit financieel perspectief moeten laten maken. En dus minder vanuit ontwikkelperspectief. Investeren en ontwikkelen lijkt een tegenstelling te worden. Net zoals sneeuw een tegenstelling is op het vormen van elfstedentocht-ijs (zie deceptie winter 2012/2013) en carnaval vieren een tegenstelling is op het goed volbrengen van een marathon. Alhoewel.. ik ga persoonlijk aantonen dat deze laatste combinatie perfect samen gaat. Dus ik geef niet op: willen is en blijft kunnen!