Voor de trainees van Jelmer hebben we een uitgebreid ontwikkelprogramma van drie jaar. Er wordt veel aandacht besteed aan persoonlijke ontwikkeling en de toepassing hiervan in de dagelijkse praktijk (lees: op de werkvloer). Maar wat doe ik zelf nu eigenlijk aan persoonlijke ontwikkeling..? Ik lees veel boeken en artikelen over persoonlijke ontwikkeling, maar dat is vooral theorie. Hoogste tijd dus voor weer eens een persoonlijk experiment. Tja.. en daar diende ineens de Marathon van Rotterdam zich aan (dankzij mijn Altis hardloopmaatjes die bepaald hadden dat 2014 het jaar van de Rotterdamse marathon zou worden..). Iets wat voor mij onmogelijk leek (te ver, te veel voor fanatieke pezige hardlopers, te veel discipline, te veel er voor moeten laten..). Dus.. ik heb de stoute hardloopschoenen aangetrokken en ben gaan trainen.
Het M-schema startte in november 2013, op de hardloopclub onder begeleiding van meerdere (!) trainers. Streven was drie keer in de week hardlopen. Vaak niet gelukt, maar lange afstanden (die steeds langer werden) kreeg ik aardig onder de schoenzool. Wel nog even nieuwe schoenen gekocht toen bleek dat al mijn teennagels blauw werden (had ik eerst niet door vanwege prachtige girly nagellak – haha). In februari gewoon (ahum) nog even (de volle periode) carnaval gevierd en daarna focus op 13 april gelegd. Nog zes weken te gaan. Sharp drie keer in de week rennen (al dan niet voor/na/tijdens werktijd, soms dus met natte haren op een afspraak) en nog een vierde keer op de sportschool. Iedere twee weken de beentjes losmasseren (oei, van lopen raak ik zeer verzuurd..) en weer terug naar het oude dieet met veel koolhydraten (sorry Zest en Ayurvedisch India).
Nu is discipline mij niet vreemd, maar dit werd wel een beetje too much. Ik ging zelfs eerder weg bij feestjes en er werd gevraagd (op fluistertoon) of ik zwanger was vanwege het niet drinken van wijn en/of bier (don’t worry, alleen op de dag voor de lange-afstand-training, ik blijf een Brabander natuurlijk). Twee weken voor M-day kreeg ik echt last van zenuwen. De grenzen van mijn comfortzone begonnen steeds harder (en vervelender) te roepen: “zeg.. jij kan dat helemaal niet”, “straks ben jij de enige van onze groep die voortijdig moet stoppen”, “je gaat straks helemaal kapot en dat is een heel vervelend gevoel hoor”. Om me niet gek/onzeker te laten maken probeerde ik de stemmen niet te negeren, maar juist ‘het gesprek’ met ze aan te gaan (ja ja, ik snap dat je denkt dat ik gek ging worden..). “Nou en”, dacht ik dan, “dan ga ik maar helemaal kapot of haal ik de finish niet, ik heb het wel geprobeerd.” Maar toch, doel- en prestatiegericht als ik ben, voelde ik dat ik de stemmen gelijk moest geven. Ik zou inderdaad falen als het me niet zou lukken..
Nu denk je wellicht.. nou, ze heeft het gehaald, niet gefaald en het sprookje heeft een happy einde. Ik heb het inderdaad gehaald, maar het was echt een mega-uitdaging en de stemmen van mijn comfortzone hebben heel HARD en lang gesproken tijdens het lopen. Al gelijk vanaf het begin. Mijn hardloopmeter (via mijn telefoon) deed het niet (lang verhaal, niet interessant) en ik moest nog in het startvak een nieuw app’je downloaden. Help! Bleek al gelijk in de eerste kilometers dat dit app’je niet de juiste kilometertijden doorgaf. Shit (eigenlijk met hoofdletters), ik kon er dus niet vanuit gaan dat ik de geplande 10 kilometer per uur zou lopen. Te hard zou mijn hardloop-dood worden (mega instortingsgevaar) en te zacht zou mijn prestatiedoel van binnen 4.30 uur (liefst binnen 4.15 uur) in gevaar brengen. Paniek! Blijven ademen. Ik moest mezelf vermanend toespreken om nu juist te gaan vertrouwen op mijn loop-gevoel. Ik heb al veel kilomters gemaakt en stond in de ‘middengroep’ bekend als stabiele loper (“D1 jongens, D1!”). Okee, concentreer je op je ademhaling, loopstijl en voel hoe hard je gaat. Aan de tijdenborden aan de kant had ik niks, want ik wist niet hoe veel later ik was vertrokken dan de eerste starters (bruto versus netto tijd).
En blijven lopen, blijven lopen, blijven lopen. Tot ik de haas (vaktaal voor mensen die tempo bepalen tijdens loop) van 4.15 uur ging inhalen. Hoera, vastigheid! Deze haas (helaas zonder chocolade-eieren) zou rond de 10 kilometer per uur lopen en dat was mijn doel. Tot ik iemand naast me hoorde klagen over de tempomaker. Hij zou niet stabiel/consistent lopen. Oei, weer paniek vanuit mijn comfortzone. Te hard!? Voor je het weet loop ik me kapot en daar is mijn comfortzone ERG bang voor. Pijn vindt mijn comfortzone niet fijn. Hij (of is het een zij) weet dat de kans op complete blokkade (lees: de man van met hamer, dat is dan wel een man..) dan dichtbij is. Dus.. weer terug op lopen op eigen gevoel. De haas ging ik toch voorbij en daarna kwam mijn volgende hindernis. Batterij van mijn telefoon was leeg en muziek viel uit. Ik had een playlist in drie delen gemaakt (intro, middenstuk, finale) en juist in de laatste 10 km’s moest ik het zonder mijn aanmoedigende muziek doen. Kut (overtreffende trap van shit). Geen tijdregistratie en geen muziek. Dan maar contact zoeken met het publiek. Daar haalde ik helaas weinig energie uit (behalve uit de aanmoedigingen van Suzanne en mijn Altis-loopmaatjes, dank daar nog voor!). Hoorde altijd verhalen dat je gedragen wordt door het publiek, ik kon alleen maar denken ‘jullie staan daar lekker en ik loop hier enorm af te zien’. Ah.. herkenbaar als: zelfmedelijden! En hup.. weer die stemmen vanuit mijn comfortzone.. Grrr..
Laatste kilometers waren mega zwaar. En steeds maar die inwendige stem die harder en harder ging roepen dat ik moest stoppen. Maar nee, dat wilde ik niet. Ik was al zo ver gekomen en wilde blijven lopen. En eindelijk.. daar was de finish in zicht. Publiek deed me niks (sorry allemaal, volgende keer wel weer komen hoor!) en ik zag alleen maar de aftelbordjes aan de kant van de weg. En de finishboog in de verte. En steeds dichterbij. En toen was ik er. Ik mocht stoppen. En mijn benen begonnen onmiddellijk enorm te verzuren. Kon nauwelijks nog een stap zetten. Zag twee hardloopmaatjes en moest.. huilen. Een beetje maar hoor (zei zij stoer) en dat mocht.. Mijn comfortzone vond het goed dat ik liet zien dat ik blij was, en opgelucht, en super trots dat het gelukt was. In een tijd van 4.10 uur. “Gelukkig”, zei het prestatiestemmetje. Anders had ik hem zeker nog een keer moeten lopen en nu is het mijn eigen keuze of ik deze uitdaging nog eens aanga. Nu zeg ik “nee” (vraag ook nooit een vrouw direct na de bevalling of ze nog een kind wil. Het antwoord is namelijk volmondig NEE), maar weet dat de grenzen van mijn comfortzone op termijn weer zullen gaan kriebelen. En wat ik dan ga doen..!? Geen idee, ik laat me door mezelf dan weer verrassen.. :))
PS. Nu vind ik het flauw om een ‘moraal van het verhaal’ te hebben. Maar.. wil toch nog wel een opvallendheid delen. Ondanks (of dankzij..) het uitvallen van tijdregistratie en muziek liep ik de eerste helft van de marathon in PRECIES dezelfde tijd als de tweede helft (2.05 uur). Nou, laat die comfortzone maar roepen. Ik weet inmiddels beter.. :))
Ester van Heuven's Blog 
