Stap uit je comfortzone: loop een marathon!

Voor de trainees van Jelmer hebben we een uitgebreid ontwikkelprogramma van drie jaar. Er wordt veel aandacht besteed aan persoonlijke ontwikkeling en de toepassing hiervan in de dagelijkse praktijk (lees: op de werkvloer). Maar wat doe ik zelf nu eigenlijk aan persoonlijke ontwikkeling..? Ik lees veel boeken en artikelen over persoonlijke ontwikkeling, maar dat is vooral theorie. Hoogste tijd dus voor weer eens een persoonlijk experiment. Tja.. en daar diende ineens de Marathon van Rotterdam zich aan (dankzij mijn Altis hardloopmaatjes die bepaald hadden dat 2014 het jaar van de Rotterdamse marathon zou worden..). Iets wat voor mij onmogelijk leek (te ver, te veel voor fanatieke pezige hardlopers, te veel discipline, te veel er voor moeten laten..). Dus.. ik heb de stoute hardloopschoenen aangetrokken en ben gaan trainen.

Het M-schema startte in november 2013, op de hardloopclub onder begeleiding van meerdere (!)  trainers. Streven was drie keer in de week hardlopen. Vaak niet gelukt, maar lange afstanden (die steeds langer werden) kreeg ik aardig onder de schoenzool. Wel nog even nieuwe schoenen gekocht toen bleek dat al mijn teennagels blauw werden (had ik eerst niet door vanwege prachtige girly nagellak – haha). In februari gewoon (ahum) nog even (de volle periode) carnaval gevierd en daarna focus op 13 april gelegd. Nog zes weken te gaan. Sharp drie keer in de week rennen (al dan niet voor/na/tijdens werktijd, soms dus met natte haren op een afspraak) en nog een vierde keer op de sportschool. Iedere twee weken de beentjes losmasseren (oei, van lopen raak ik zeer verzuurd..) en weer terug naar het oude dieet met veel koolhydraten (sorry Zest en Ayurvedisch India).

Nu is discipline mij niet vreemd, maar dit werd wel een beetje too much. Ik ging zelfs eerder weg bij feestjes en er werd gevraagd (op fluistertoon) of ik zwanger was vanwege het niet drinken van wijn en/of bier (don’t worry, alleen op de dag voor de lange-afstand-training, ik blijf een Brabander natuurlijk). Twee weken voor M-day kreeg ik echt last van zenuwen. De grenzen van mijn comfortzone begonnen steeds harder (en vervelender) te roepen: “zeg.. jij kan dat helemaal niet”, “straks ben jij de enige van onze groep die voortijdig moet stoppen”, “je gaat straks helemaal kapot en dat is een heel vervelend gevoel hoor”. Om me niet gek/onzeker te laten maken probeerde ik de stemmen niet te negeren, maar juist ‘het gesprek’ met ze aan te gaan (ja ja, ik snap dat je denkt dat ik gek ging worden..). “Nou en”, dacht ik dan, “dan ga ik maar helemaal kapot of haal ik de finish niet, ik heb het wel geprobeerd.” Maar toch, doel- en prestatiegericht als ik ben, voelde ik dat ik de stemmen gelijk moest geven. Ik zou inderdaad falen als het me  niet zou lukken..

Nu denk je wellicht.. nou, ze heeft het gehaald, niet gefaald en het sprookje heeft een happy einde. Ik heb het inderdaad gehaald, maar het was echt een mega-uitdaging en de stemmen van mijn comfortzone hebben heel HARD en lang gesproken tijdens het lopen. Al gelijk vanaf het begin. Mijn hardloopmeter (via mijn telefoon) deed het niet (lang verhaal, niet interessant) en ik moest nog in het startvak een nieuw app’je downloaden. Help! Bleek al gelijk in de eerste kilometers dat dit app’je niet de juiste kilometertijden doorgaf. Shit (eigenlijk met hoofdletters), ik kon er dus niet vanuit gaan dat ik de geplande 10 kilometer per uur zou lopen. Te hard zou mijn hardloop-dood worden (mega instortingsgevaar) en te zacht zou mijn prestatiedoel van binnen 4.30 uur (liefst binnen 4.15 uur) in gevaar brengen. Paniek! Blijven ademen. Ik moest mezelf vermanend toespreken om nu juist te gaan vertrouwen op mijn loop-gevoel. Ik heb al veel kilomters gemaakt en stond in de ‘middengroep’ bekend als stabiele loper (“D1 jongens, D1!”). Okee, concentreer je op je ademhaling, loopstijl en voel hoe hard je gaat. Aan de tijdenborden aan de kant had ik niks, want ik wist niet hoe veel later ik was vertrokken dan de eerste starters (bruto versus netto tijd).

En blijven lopen, blijven lopen, blijven lopen. Tot ik de haas (vaktaal voor mensen die tempo bepalen tijdens loop) van 4.15 uur ging inhalen. Hoera, vastigheid! Deze haas (helaas zonder chocolade-eieren) zou rond de 10 kilometer per uur lopen en dat was mijn doel. Tot ik iemand naast me hoorde klagen over de tempomaker. Hij zou niet stabiel/consistent lopen. Oei, weer paniek vanuit mijn comfortzone. Te hard!? Voor je het weet loop ik me kapot en daar is mijn comfortzone ERG bang voor. Pijn vindt mijn comfortzone niet fijn. Hij (of is het een zij) weet dat de kans op complete blokkade (lees: de man van met hamer, dat is dan wel een man..) dan dichtbij is. Dus.. weer terug op lopen op eigen gevoel. De haas ging ik toch voorbij en daarna kwam mijn volgende hindernis. Batterij van mijn telefoon was leeg en muziek viel uit. Ik had een playlist in drie delen gemaakt (intro, middenstuk, finale) en juist in de laatste 10 km’s moest ik het zonder mijn aanmoedigende muziek doen. Kut (overtreffende trap van shit). Geen tijdregistratie en geen muziek. Dan maar contact zoeken met het publiek. Daar haalde ik helaas weinig energie uit (behalve uit de aanmoedigingen van Suzanne en mijn Altis-loopmaatjes, dank daar nog voor!). Hoorde altijd verhalen dat je gedragen wordt door het publiek, ik kon alleen maar denken ‘jullie staan daar lekker en ik loop hier enorm af te zien’. Ah.. herkenbaar als: zelfmedelijden! En hup.. weer die stemmen vanuit mijn comfortzone.. Grrr..

Laatste kilometers waren mega zwaar. En steeds maar die inwendige stem die harder en harder ging roepen dat ik moest stoppen. Maar nee, dat wilde ik niet. Ik was al zo ver gekomen en wilde blijven lopen. En eindelijk.. daar was de finish in zicht. Publiek deed me niks (sorry allemaal, volgende keer wel weer komen hoor!) en ik zag alleen maar de aftelbordjes aan de kant van de weg. En de finishboog in de verte. En steeds dichterbij. En toen was ik er. Ik mocht stoppen. En mijn benen begonnen onmiddellijk enorm te verzuren. Kon nauwelijks nog een stap zetten. Zag twee hardloopmaatjes en moest.. huilen. Een beetje maar hoor (zei zij stoer) en dat mocht.. Mijn comfortzone vond het goed dat ik liet zien dat ik blij was, en opgelucht, en super trots dat het gelukt was. In een tijd van 4.10 uur. “Gelukkig”, zei het prestatiestemmetje. Anders had ik hem zeker nog een keer moeten lopen en nu is het mijn eigen keuze of ik deze uitdaging nog eens aanga. Nu zeg ik “nee” (vraag ook nooit een vrouw direct na de bevalling of ze nog een kind wil. Het antwoord is namelijk volmondig NEE), maar weet dat de grenzen van mijn comfortzone op termijn weer zullen gaan kriebelen. En wat ik dan ga doen..!? Geen idee, ik laat me door mezelf dan weer verrassen.. :))

PS. Nu vind ik het flauw om een ‘moraal van het verhaal’ te hebben. Maar.. wil toch nog wel een opvallendheid delen. Ondanks (of dankzij..) het uitvallen van tijdregistratie en muziek liep ik de eerste helft van de marathon in PRECIES  dezelfde tijd als de tweede helft (2.05 uur). Nou, laat die comfortzone maar roepen. Ik weet inmiddels beter.. :))

 

Advertentie

Verleg je grenzen en begin bij jezelf

Bij zowel Jelmer als De Haan & Martojo staat (persoonlijke) ontwikkeling centraal. Belangrijk daarbij is onder andere het verkennen en verleggen van grenzen. Dan pas leer je jezelf (lees: ook ik) echt goed kennen. Oftewel: probeer dingen uit om te weten wat wel of juist niet bij je past. Blijf niet in je comfortzone zitten, maar toon lef. Lijken wel quotes uit een Amerikaans managementboek, maar ik geloof er wel zeer sterk in. En.. aangezien ik nogal van de voorbeeldfunctie ben (practice what you preach), vind ik dat ik ook mijn grenzen moet (wil!) verkennen en verleggen.

Hoe doe ik dat dan? Nou.. door bijvoorbeeld over hete kolen te lopen en een speer te breken met mijn keel (dank aan de fly-out van Jelmer groep 2), een ballonvaart te maken terwijl ik last van hoogtevrees heb, een halve marathon te lopen terwijl ik een half jaar ervoor het einde van de straat qua uitputting nog niet eens niet haalde en
een trip naar Azië te maken terwijl ik eigenlijk niet houd van de Aziatische keuken en liever niet opval in een menigte waar de gemiddelde mens zo’n 40 centimeter korter is dan ik. En daar kan ik weer twee nieuwe uitdagingen aan toevoegen. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar vorige week heb ik gefluisterd met paarden. Dit is trouwens geen uitdaging vanwege angst (voor het onbekende), maar vanwege belachelijkheid. Het is een enorme hype om leiderschapstrainingen te doen met paarden en o nee.. daar zou ik me zeker niet aan wagen. Ikke niet.. uhh.. toch wel..

Een collega van De Haan & Martojo (dank Denise) heb ik gevraagd een 1-daagse training te organiseren voor het (hernieuwde) staf-team met als doel om nieuwe inzichten te krijgen op het gebied van leiderschap, om een beter beeld van jezelf als manager te krijgen en tot slot om ‘gewoon’ iets leuks met het team te doen. En toen kwam ze met dit voorstel. Na een ferm ‘nee, daar begin ik niet aan‘, dacht ik aan mijn eigen wijze woorden over het verleggen van grenzen en heb ik alsnog (schoorvoetend, dat wel) toegestemd in deze activiteit. Vorige week was het zover en heb ik volle (paarden)bak meegedaan met het programma. Weer een grens verlegd (en geleerd dat deze activiteit toch niet echt bij me past, maar nu weet ik het uit ervaring ..).

Vandaag heb ik wederom een grens verlegd. Geen spannend verhaal ala bungeejumpen of schommelen boven een ravijn (daarvoor moet je bij oud-trainee Lieke zijn..), maar..  ik heb vandaag besloten lid te worden van een netwerk-club. Ieks..!! Dit is iets wat ik in het verleden nooit zou doen. Netwerk-clubjes zijn voor inhoudsloze mensen, die alleen maar kletsen, borrelen en proberen je iets aan te smeren (en niet alleen hun visitekaartjes).. Twee keer ben ik nu (onder licht verzet) geweest naar een bijeenkomst van het directeurennetwerk.nl en beide keren was deze bijeenkomst leuk, nuttig, lekker (heerlijke lunch), goed gefaciliteerd en inspirerend. Geen inhoudsloos geklets, maar interessante verhalen/gesprekken/ervaringen van collega-directeuren van bedrijven die anders nooit op mijn pad zouden komen. Ja, Jorrit. Count me in (we moeten nog wel even onderhandelen – hihi). Weer een grens verlegd en ik weet zeker.. er gaan er nog vele volgen..!